Στιχουργέ, στιχουργέ, δεν θα γίνεις «Κόκκαλης» ποτέ. – Galaksias Portal News
Αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
*** Ο Ολυμπιακός κατρακυλάει. Ο Ολυμπιακός παραπαίει. Ο Ολυμπιακός καταρρέει.
Η ομάδα που από το 1997 και εντεύθεν
κατέκτησε ουκ ολίγα πέτσινα-κάλπικα-χάρτινα πρωταθλήματα
επιδαψιλεύοντας αφόρητη τοξικότητα στο Ελληνικό Ποδόσφαιρο
(και εν γένει στην Ελληνική Κοινωνία),
έχει μπει πλέον στην τελική ευθεία για τη Νέμεση.
Προφανώς ένεκα εντοπιότητας,
ο πάλαι ποτέ ένδοξος σύλλογος υπέκυψε εν τέλει στο «“DN.A.” τής Τρούμπας»
και -αντί να τιμά ισοβίως τα Ιδεώδη τού Ολυμπισμού-
έχει πλέον υποστεί την απόλυτη αλλοτρίωση,
αποκτώντας στη Συλλογική Συνείδηση την υπόσταση ενός στυγνού νταβατζή
που έχει ως αποκλειστικό μέλημά του την «Εκπόρνευση των Αξιών».
Η ομάδα που ιδρύθηκε το 1925 ως «Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς»,
έχει ενδώσει επί δεκαετίες στην «Ηδονή τού Ατιμώρητου Εγκλήματος»
και κατήντησε να έχει ως δεύτερη φύση της το Ψέμα, την Προπαγάνδα.
Ως εκ τούτου, εκ των εσχάτων πεπραγμένων προκύπτει πλέον η διασκευή τού ακρωνυμίου της:
Ο.Σ.Φ.Π. = Ούγκανα Σε Φριχτή Παράκρουση
*** «Παράγκα». «Εγκληματική Οργάνωση».
Ο Ολυμπιακός γίνεται η Απόλυτη Ενσάρκωση τής Τεταρτοκοσμικής Νεοελληνικής Μπανανίας.
Ο Ολυμπιακός γίνεται ο Επίσημος Χορηγός τής Νεοελληνικής Μπόχας.
Απατεωνιά. Λαμογιά. Βία. Τρομοκρατία.
Πανό που πενθούν μαφιόζους και τούς αναγάγουν σε «ήρωες» (βλέπε: Ρουμπέτης),
πανό που επιχαίρουν για δολοφονίες και προτρέπουν σε νέα αντίστοιχα «κατορθώματα»
(βλέπε: «Γαύρε, θυμήσου τον θρίαμβο τής Παιανίας»).
Ταγμένοι διαιτητές. Ταγμένοι αστυνομικοί. Ταγμένοι δικαστές. Ταγμένοι πολιτικοί.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Το 1987 έγινε ιδιοκτήτης τού Ολυμπιακού ο απατεώνας Γιώργος Κοσκωτάς,
ο οποίος κατελήστεψε το Δημόσιο Χρήμα
προκειμένου να ευχαριστήσει την υστερική ερυθρόλευκη πλέμπα.
Μπήκε φυλακή.
Το 1989 -το καταγεγραμμένο στην Ιστορία ως «βρόμικο ’89»-
έγινε ιδιοκτήτης τού Ολυμπιακού ο θλιβερός «ρουμπίνιας»,
ο αλήστου μνήμης γελοίος μυαλοπώλης Αργύρης Σαλιαρέλης,
ο οποίος ανήγγειλε μετά πάσης επισημότητος
ότι η Ηλιθιότητα είχε έρθει για να εγκατασταθεί διά παντός στον Πειραιά,
αφού οι γηπεδικοί τραμπούκοι βαπτίσθηκαν ευφημιστικώς ως «επιστήμονες».
Μπήκε φυλακή.
Και φτάνουμε στο 1993,
οπότε ξεκινάει η «Σύγχρονη Ιστορία τού Ποδοσφαιρικού Παρακράτους».
Νέος ιδιοκτήτης τού χαροπαλεύοντος σωματείου ο Σωκράτης Κόκκαλης.
*** Ο Σωκράτης Κόκκαλης δεν ήταν μία τυχαία προσωπικότητα·
ο -αριστερών οικογενειακών καταβολών- πρωτοπόρος επιχειρηματίας
που έμελλε τα επόμενα χρόνια να συνδεόταν άρρηκτα με την «Ηλεκτρονική Εποχή»,
εφέρετο να κινούταν σε ιδιαιτέρως μεταιχμιακές καταστάσεις,
καθώς -σύμφωνα με τα ρεπορτάζ τής εποχής-
ο «Mister Intracom» αναφερόταν στα μυστικά αρχεία τής περιβόητης «Στάζι».
Ποιος ήταν ο «Rocco»;
Ποιος ήταν ο «Kaskade»;
Ποιος ήταν ο «Krokus»;
Ποιος πράκτορας τής πρώην Ανατολικής Γερμανίας είχε αυτές τις κωδικές ονομασίες;
Ουδέποτε εμάθαμε την Πραγματικότητα, ουδέποτε εμάθαμε την Αλήθεια,
όμως λίαν συντόμως είχαμε αντιληφθεί
ότι εδώ επρόκειτο για έναν άνθρωπο με εξαιρετική προσωπικότητα,
ο οποίος διέθετε τις πνευματικές και ψυχολογικές ικανότητες
ώστε να αντεπεξερχόταν σε άκρως απαιτητικές συνθήκες.
Ως εκ τούτου, αυτός ο αστός είχε για παιχνιδάκι την «Ερυθρόλευκη Πλέμπα»,
αλλά και το λιγούρικο πολιτειακό χαμαιτυπείο εν τω συνόλω του.
Χαρισματικός Χειραγωγός. Χαρισματικός Ποδηγέτης. Χαρισματικός Ηγέτης.
Ο Σωκράτης, λοιπόν, έριξε τα δίχτυα του και επερίμενε,
έχοντας διαγεγραμμένο στο πρόσωπό του το γνωστό σαρδόνιο κι ειρωνικό μειδίαμά του
(μειδίαμα που ενίοτε εσυνόδευε με τον περίφημον και σαρκαστικόν ανθυπογέλωτα «χοχοχο»).
Έμπλεος αυτοπεποίθησης και σιγουριάς,
ήξερε ότι ήταν καταδικασμένος να επετύγχανε,
καθώς εγνώριζε ποια ήταν τα συστατικά τής επιτυχίας σε αυτήν την αποτυχημένη χώρα.
Και όντως, έτσι ακριβώς συνέβη…
Τού πήρε κάποια χρόνια για την αποκαθήλωση τού προηγούμενου συστήματος,
αλλά τώρα, το φθινόπωρο τού 1996, ήταν όλα έτοιμα.
Ο Σωκράτης εξεκίνησε να τραβάει τα δίχτυα του,
που είχαν βαρύνει επικίνδυνα λόγω τής πλούσιας λείας·
τα μεγάλα ψάρια ήταν οι πολιτικοί, οι δικαστές, οι αστυνομικοί,
αλλά βεβαίως σε αυτό το μέγα αλιευτικό πανηγύρι
κυριαρχούσαν οι εκατομμύριοι σπαρταρούντες «γαύροι».
Η Διάβρωση ήταν πλέον παγιωμένη σε όλα τα «Κέντρα των Αποφάσεων»,
οι ραγιάδες και γραικύλοι λειτουργοί είχαν αποδεχθεί τον νέο εφέντη τους
(με το αζημίωτο, βεβαίως)
και είχε φτάσει πια η ώρα που η «Τρούμπα» θα έπαιρνε την εκδίκησή της.
Η «Αχλύ τής Συνωμοτικότητας» που περιέβαλλε τον διαπρεπή επιχειρηματία,
εδώ καθαγιαζόταν και αναβαθμιζόταν σε «φωτοστέφανο».
Οι παιχταράδες που κατέφθαναν,
ήταν απλώς οι «μεταξωτές κορδέλες» που παρήγαγαν μία πλουμιστή ψευδαίσθηση,
καθώς στο εσωτερικό τής συσκευασίας υπήρχε μόνον η Σήψη.
Προπαγάνδα. Γκεμπελικών Διαστάσεων Προπαγάνδα.
Παρακράτος. Ανισονομία. Δύο Μέτρα και Δύο Σταθμά.
Ο Ολυμπιακός ήταν πλέον το «Αγαπημένο Παιδί τής Νεοελληνικής Σαπίλας»,
ήταν ο επίσημος εκφραστής της, ήταν ο επίσημος πρεσβευτής της.
Επί καθημερινής βάσεως,
η έννοια «Νόμος» γελοιοποιούταν, διασυρόταν, εξευτελιζόταν
και υφίστατο απροκάλυπτους βιασμούς υπό το βλέμμα μίας κοινωνίας
που ήταν ανήμπορη να προέβαινε στην οποιανδήποτε αντίδραση.
Πού να απευθυνθείς να βρεις το δίκιο σου
όταν ξέρεις πως η Διαφθορά έχει κυριεύσει τη Δικαιοσύνη.
Αδιέξοδο.
*** Έτσι διεπράχθη η «Αλλοίωση τής Ιστορίας».
Έτσι γεννήθηκε η αποκρουστική και παντελώς ψευδεπίγραφη «Καρδιά τού Πρωταθλητή»·
μία καρδιά με σάπια πνευμόνια, μία καρδιά με δυσοίωνη ακτινογραφία,
μία καρδιά που χρειαζόταν αδιάλειπτη μηχανική υποστήριξη,
μία καρδιά που έπαιρνε οξυγόνο από την Μπόχα, από την Ατιμία, από τη Βία.
«Κλέβω και το παιδί μου στο τάβλι.».
«Εγώ έπεσα για να πάρω πέναλτι. Ο διαιτητής έπρεπε να το δώσει;».
«Ριζουπόλεις» παντού.
«We Rule This Land».
«Κράτος δεν είναι ο Πρωθυπουργός. Κράτος είναι ο Ολυμπιακός.».
ΝΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ολυμπιακός.
Βεβαίως, όπως έχει αποδείξει αναρίθμητες φορές η Υπ-Ανθρώπινη Φύση,
δεν θα ημπορούσε να έλειπε από αυτό το θρασύδειλο καθεστώς η Απληστία.
Έτσι, όταν ο ευφυής και χορτασμένος Σωκράτης Κόκκαλης (δι)αισθάνθηκε τη Ματαιότητα,
απεφάσισε το 2010 να πουλήσει τον Ολυμπιακό στον Βαγγέλη Μαρινάκη.
Είχε φτάσει η ώρα που η «Παράγκα» δεν ήταν αρκετή
και έπρεπε να αναβαθμιζόταν σε «Εγκληματική Οργάνωση».
Ο Μαρινάκης, εγωκεντρικός γαρ,
διεπίστωσε αμέσως ότι θα ήταν ανέφικτο να υπερέβαινε τον προκάτοχό του
και να τού έπαιρνε τη θέση στις συνειδήσεις των οπαδών τής ομάδας,
οπότε επεχείρησε να χρησιμοποιήσει εναντίον τού Κόκκαλη
τον μηχανισμό διαπλοκής που τού είχε αφήσει ο ίδιος ο Κόκκαλης.
Ολέθριο λάθος.
Ο Μαρινάκης -που σε επίπεδο αίγλης υπολειπόταν έτη φωτός τού Κόκκαλη-
εθεώρησε ότι αν εξωθούσε τις καταστάσεις στα άκρα,
θα κατέφερνε την αποκαθήλωση τού λαοφιλούς Σωκράτη.
Έτσι, όντας ξεχειλίζων απόγνωση, επιδόθηκε σε ένα τυφλό πογκρόμ προς άγραν τίτλων,
πιστεύοντας ότι αρκεί να είσαι «Μονοκράτωρ»
ώστε να έχεις την αγάπη των συναγωνιστών σου και τον σεβασμό των αντιπάλων.
Οποία πλάνη…
Τι κι αν τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα έρχονταν το ένα μετά το άλλο·
η απόπατη αισθητική και η πρωτογονίζουσα πνευματικότητα
που εκπέμπουν συχνά οι πράξεις τού Μαρινάκη,
παράγουν απώθηση σε κάθε φίλαθλο και απευθύνονται σε «target group» με χαμερπή ένστικτα.
Επίσης,
αξίζει σε αυτό το σημείο να αναφέρω και τον όρο «κατηγορουμενομανής»
που έχω εμπνευστεί από τη συμπεριφορά τού νυν ιδιοκτήτη τού Ο.Σ.Φ.Π.,
καθώς δείχνει να απολαμβάνει το γεγονός ότι είναι κατηγορούμενος
και -οποία… σύμπτωσις- πάντα καταφέρνει να αθωώνεται
(θυμίζω την τρανταχτή περίπτωση με το σκάνδαλο «Κοριόπολις»,
ενώ την ίδια τύχη δείχνει να έχει και η υπόθεση τού «Noor One»
που -εκτός συγκλονιστικού δικαστικού απροόπτου- οδεύει ολοταχώς προς αρχειοθέτηση).
Σε απλά Ελληνικά, λοιπόν,
κάθε φορά που ο Μαρινάκης δεν έχει να προβάλει κατακτηθέντα τίτλο,
αποκτά τις πραγματικές διαστάσεις του και γίνεται μπελάς για τον Ολυμπιακό.
Έτσι, δεν προκαλεί την παραμικρή έκπληξη το γεγονός,
ότι ο Μαρινάκης έχει φτάσει στην έπακρη απελπισία
να επιτίθεται -είτε ευθέως, είτε μέσω των ενεργουμένων του- στον Κόκκαλη,
επειδή εκείνος αρνήθηκε να τού κληροδοτήσει τον υπόγειο μηχανισμό του
(«υπόγειος μηχανισμός» εστί «Θωμάς Μητρόπουλος»,
με ό,τι συμπαρομαρτούν σηματοδοτεί αυτός ο περιβόητος νταραβεριτζής)
και να ομολογεί -εμμέσως πλην σαφώς-
ότι ήταν «στημένα» τα πρωταθλήματα που πήραν οι «ερυθρόλευκοι» στην περίοδο 1997-2009.
Ήτοι -στον βωμό τής προσωπικής κόντρας του-
ο Μαρινάκης απαξιώνει την «Εποχή Κόκκαλη» για να φανεί καλύτερη η δική του εποχή,
αλλά με αυτόν τον τρόπο προκαλεί τεράστιο πλήγμα στον κόσμο τού Ολυμπιακού
που βλέπει ότι ο τωρινός ιδιοκτήτης αποδομεί τα πρότερα επιτεύγματα τής ομάδας.
Και δεν διαπράττει μόνο αυτό το τεράστιο ολίσθημα ο Μαρινάκης,
αλλά -ελέω τής απέχθειάς του για τον ιδιοκτήτη τής «Π.Α.Ε. Α.Ε.Κ.»-
επίστεψε ότι θα ήταν επωφελές να χρησιμοποιήσει στο διάτρητο αφήγημά του
τη συνεργασία που έχουν ο Σωκράτης Κόκκαλης (μέσω τής «Intralot»)
με τον Δημήτρη Μελισσανίδη (μέσω τού «Ο.Π.Α.Π.»).
Συνελόντι ειπείν,
ο Μαρινάκης παράγει περισσότερο μίσος απ’ όσο μπορεί να καταναλώσει
και εν τέλει θα τρωθεί ανεπανόρθωτα από το σαράκι του.
Και για να το πω κι αποφθεγματικά..:
Όταν ανοίγεις πολλά μέτωπα, κλείνεις το μέτωπό σου.
*** Ο ναπολεοντισμός τού Μαρινάκη
δεν περιορίζεται απλώς στο πρωτοφανές -για τα Παγκόσμια Ποδοσφαιρικά Χρονικά- φαινόμενο
να σπεύδει ο ιδιοκτήτης μίας ομάδας
και να σηκώνει το εκάστοτε κατακτηθέν τρόπαιο πριν από τούς παίκτες κι από τον προπονητή,
αλλά επεκτείνονται και στο επιστημονικής δικαιοδοσίας σύμπτωμα που λέγεται «Παραλήρημα».
Ποιος δεν θυμάται τις δηλώσεις που έκανε το 2011 ο Μαρινάκης,
αμέσως μετά τη λήξη τού πιο στημένου ντέρμπι όλων των εποχών.
Ποιος δεν θυμάται ότι μετά τη λήξη τού ντέρμπι
που έμεινε στην ιστορία με τη φράση «Κάλυπτα κι εγώ τον Κατσουράνη»,
το Πανελλήνιο έμεινε εμβρόντητο
όταν τα «ερυθρόλευκα» ούγκανα βιαιοπράγησαν -με διάθεση λιντσαρίσματος-
εις βάρος των παικτών τού Παναθηναϊκού
και ο Μαρινάκης εξεστόμισε τη φράση «Διδάξαμε ήθος».
Ποιος δεν θυμάται τις ειρωνικές και αφόρητα ομοφοβικές αναφορές στη «φούστα τού Σισέ».
Ποιος δεν θυμάται εκείνο το παραλήρημα;
Ποιος δεν θυμάται τις δηλώσεις που έκανε το 2022 ο Μαρινάκης
αμέσως μετά τη λήξη τού ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός,
όπου οι γηπεδούχοι ισοφάρισαν στην εκπνοή λόγω ανόητου πέναλτι που έκανε ο Άβιλα.
Ποιος δεν θυμάται ότι ο Μαρινάκης -όπως συνηθίζει να πράττει-
είχε επιτεθεί στην κυβέρνηση, στους ξένους διαιτητές και στο «V.A.R.»,
κάνοντας λόγο για παρακράτος που κυνηγούσε την ομάδα του
στα τρία χρόνια που εφαρμοζόταν η Τεχνολογία στο Ελληνικό Ποδόσφαιρο
(οποία παλαβή αντίφασις,
αυτά τα τρία χρόνια ο Ολυμπιακός είχε κατακτήσει ισάριθμα πρωταθλήματα,
αλλά ο Μαρινάκης δεν δίνει σημασία σε τέτοιες… ασήμαντες λεπτομέρειες).
Ποιος δεν θυμάται εκείνο το παραλήρημα;
Κατ’ αντιδιαστολήν,
θυμάστε έστω και μία φορά τον Κόκκαλη να βρίσκεται υπό το καθεστώς παραληρήματος;
ΠΟΤΕ΄.
Ουδέποτε ο Κόκκαλης απώλεσε την αξιοπρέπειά του και το κύρος του,
όσο κι αν διέπραξε κάμποσα ποδοσφαιρικά «εγκλήματα».
Όχι, δεν τον αθωώνω τον Κόκκαλη για τις εκμαυλιστικές μεθοδεύσεις του,
αλλά ακόμη και το «Έγκλημα» έχει διαβαθμίσεις αισθητικής.
*** Θα επιμείνω στην Αισθητική, διότι είναι «Θεμέλια Λίθος τής Κοινωνίας».
Είδατε έστω μία φορά τον Κόκκαλη
να εμφανίζεται σε δημόσια θέα έχοντας ετούτην εδώ την ατημέλητη εικόνα;
Σε αυτό το προσεγγιστικό πλαίσιο, λοιπόν,
αξίζει να επισημάνουμε και πώς αναφέρονται ο Κόκκαλης και ο Μαρινάκης
όταν πρωταγωνιστούν στις συζητήσεις των οπαδών τής ομάδας.
Ο μεν, είναι ο «Σόκρατες»·
εύηχη και διεθνοποιημένη διασκευή τού ονόματός του,
που -εκτός από τη δεδομένη συνωνυμία με τον εμβληματικότερο φιλόσοφο όλων των εποχών-
παραπέμπει και στο ιστορικό ελληνικό συγκρότημα
(πλήρης ονομασία: «Socrates Drank the Conium»),
που -εκ Πειραιώς ορμώμενο- διέγραψε σημαντική πορεία στη Ροκ Σκηνή.
Ο δε, είναι ο «Βαγγέλας»·
ένας «ας πούμε, να σούμε, να ’ούμε».
Όπερ μεθερμηνευόμενον,
η θεσπέσια Ελληνική Γλώσσα διαθέτει έξοχους υποδόριους τρόπους
για να εκφράζει συναισθήματα και αξιολογήσεις προσώπων,
αφού -όπως άπαντες αντιλαμβανόμαστε-
εντελώς διαφορετικό φορτίο έχουν ο «Βαγγέλης» και ο «Βαγγέλας»
(ο «πρόεδρος» και ο «πρόεδρας», και πάει λέγοντας).
*** Τα δημόσια παραληρήματα τού Μαρινάκη έχουν καταγραφεί επανειλημμένως,
αλλά καλή τη πίστει θα μπορούσαμε να πούμε
ότι ο χαοτικός -έως και ανύπαρκτος ειρμός-
ενδεχομένως να αποτελεί απόρροια έντονης ψυχολογικής φόρτισης.
Όμως, παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον να εξετάσουμε,
τι συμβαίνει όταν ο ιδιοκτήτης τού Ολυμπιακού
εμφανίζεται σε απολύτως προστατευμένο περιβάλλον…
Ανασύρω, λοιπόν, από το πρόσφατο παρελθόν,
δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα
που ουδέποτε θα διεκδικήσουν θέση στα «Μνημεία Ρητορικής Δεινότητας» (sic):
1) Ο «Βαγγέλας» Μαρινάκης δίνει τηλεοπτική συνέντευξη
στον δημοσιογράφο και παρουσιαστή ειδήσεων Αντώνη Σρόϊτερ.
Ξεσπά σάλος κατά τη διάρκεια τής εκπομπής (και επί μέρες συζητιέται το γεγονός),
καθώς είναι μαζική η αίσθηση
ότι ο ιδιοκτήτης τού Ολυμπιακού διαβάζει τις απαντήσεις από «auto-cue».
2) Ο «Βαγγέλας» Μαρινάκης δίνει ραδιοφωνική συνέντευξη
στον δημοσιογράφο, παρουσιαστή ειδήσεων και ραδιοφωνικό παραγωγό Νίκο Χατζηνικολάου.
Ξεσπά σάλος κατά τη διάρκεια τής εκπομπής (και επί μέρες συζητιέται το γεγονός),
καθώς είναι μαζική η αίσθηση
ότι ο ιδιοκτήτης τού Ολυμπιακού διαβάζει τις απαντήσεις.
Εδώ ακριβώς προκύπτει ένα εκπληκτικό λογικό παράδοξο,
το οποίο ανταγωνίζεται μέχρι και το περίφημο «Παράδοξο τού Επιμενίδη».
Ο Μαρινάκης αρνήθηκε ότι ανεγίνωσκε τις απαντήσεις στις δύο συνεντεύξεις,
αλλά έτσι υπογράφει το πνευματικό «Βατερλό» του.
Χαχαχα, επειδή είναι σα να σάς βλέπω,
και διακρίνω μία σαστιμάρα στα βλέμματά σας,
να το κάνω λιανά ευθύς αμέσως και να πω ότι,
είναι σαφώς προτιμότερο να διαβάζεις τις απαντήσεις,
παρά να δίνεις την αίσθηση ότι διαβάζεις τις απαντήσεις
ενώ στην πραγματικότητα δεν διαβάζεις τις απαντήσεις
(αντιλαμβάνεστε την παρασάγγεια διαφορά ανάμεσα στις δύο παρακμές).
Επιμύθιο:
Από τη μία, ο Σωκράτης Κόκκαλης.
Από την άλλη, ο Βαγγέλης Μαρινάκης.
Οι συγκρίσεις αναπόφευκτες, οι συγκρίσεις ισοπεδωτικές.
Και βεβαίως, όπως συμβαίνει συχνά στη ζωή,
παρατηρείται το ψυχογραφηματικό φαινόμενο να επιδιώκει τη σύγκριση ο Μειονεκτών.
Ο μειονεκτών «Βαγγέλας»
επιχειρεί λυσσαλέα την αποδόμηση και την αποκαθήλωση τού «Σόκρατες»,
προκειμένου να έχει αυτός την Πρωτιά.
Όμως, όσο κι αν αρπάζεις τα κύπελλα από τα χέρια των παικτών και των προπονητών,
όσο κι αν φέρεσαι στους ανθρώπους σα να είναι σκουπίδια,
όσο κι αν -επειδή η ομάδα δεν σού έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα-
αποκαλείς «χαρτιά υγείας» τούς ποδοσφαιριστές σου,
όσο κι αν εκφοβίζεις, όσο κι αν απειλείς, όσο κι αν τραμπουκίζεις, όσο κι αν τρομοκρατείς,
η πρωτιά στις ψυχές των ανθρώπων κατακτιέται όταν σέβεσαι τα συναισθήματά τους
και όχι όταν τα αντιμετωπίζεις ως περιστασιακούς «δονητές» σου.
Εν κατακλείδι,
μετά ΚΑΙ από τις πρόσφατες κατευθυνόμενες δηλώσεις που έκανε ο δικηγόρος τού Μαρινάκη
για τα σικέ πρωταθλήματα που έπαιρνε ο Κόκκαλης,
ακόμη και τα πιο λούμπεν μέλη τής αγέλης αρχίζουν να συνειδητοποιούν
ότι ο ιδιοκτήτης τού Ολυμπιακού βάζει το οιώδες «εγώ» του πάνω από την ομάδα
και ότι χρησιμοποιεί επί τόσα χρόνια τον πάλαι ποτέ ένδοξο σύλλογο
για λόγους που άπτονται τής τσέπης του και τής προσωπικής θωράκισής του.
Επί χρόνια έπαιζε μόνος του,
καθώς είχε να αντιμετωπίσει τούς ημιθανείς και ψυχορραγούντες ανταγωνιστές,
οι οποίοι κατέρρεαν υπό το βάρος των σικέ πρωταθλημάτων.
Με εξασφαλισμένα τα εκατομμύρια τού «Τσάμπιονς Λιγκ»,
με τις υπερ-αξίες που δημιουργούνταν στο ρόστερ
από τη σχεδόν αδιάλειπτη παρουσία στους ευρωπαϊκούς ομίλους
και με τα εκατομμύρια που επίσης απέφεραν οι πωλήσεις ποδοσφαιριστών,
είχε καταφέρει να δημιουργήσει στον κόσμο τού Ολυμπιακού την εντύπωση
ότι «Ο πρόεδρος δεν φείδεται χρημάτων.».
Όμως, όταν η Α.Ε.Κ., ο Π.Α.Ο.Κ. και ο Παναθηναϊκός καλύψανε το χαμένο έδαφος,
ο… αυταπαρνητικός και γαλαντόμος Μαρινάκης έφτασε τον Ιούνιο τού 2023
να κάνει δήλωση γεμάτη με νόημα -και κυρίως, γεμάτη με υπονοοούμενα-
στην επίσημη παρουσίαση τού (τότε) νέου προπονητή
(και μετέπειτα απολυθέντος) Ντιέγκο Μαρτίνεθ:
«Στην “Π.Α.Ε.” λένε διάφορα, όλα αυτά τα χρόνια.
(εννοεί «Για την “Π.Α.Ε.” λένε διάφορα, όλα αυτά τα χρόνια.)
Θέλει κάποιος να επενδύσει; Ας έρθει… Δεν τού λέμε “Όχι”. Η πόρτα είν’ ανοιχτή…».
Μάλιστα,
το τελευταίο διάστημα κορυφώθηκε ο εμπαιγμός εις βάρος των φιλάθλων τού Ολυμπιακού,
στις περιπτώσεις τής πιθανής απόκτησης τού Αργεντινού σέντερ-μπακ Γκαστόν Ερνάντεζ
και τού Σέρβου εξτρέμ Νεμάνια Ράντονιτς.
Οι δύο ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές εφέροντο «κλεισμένοι»,
αλλά εν τέλει οι «ερυθρόλευκοι» έκαναν πίσω,
για λόγους που προς στιγμήν ήταν αδιευκρίνιστοι
και κατόπιν ήρθαν στην επιφάνεια με βάση τα επακόλουθα γεγονότα.
Στις 27 Ιανουαρίου η «Π.Α.Ε. Ολυμπιακός» προβαίνει σε επίσημη διαρροή,
όπου ρητώς τονίζεται ότι «Μεταγραφές τέλος».
Στις 31 Ιανουαρίου -ήτοι, την τελευταία ημέρα τής εμβόλιμης μεταγραφικής περιόδου-
η «Π.Α.Ε. Ολυμπιακός ανακοινώνει την απόκτηση -υπό τη μορφή δανεισμού-
τού σέντερ-μπακ Ρούμπεν Βέζο και τού εξτρέμ Ζοβάνε Καμπράλ.
Όπως δύναται να αντιληφθεί ακόμη και μονοκύτταρος οργανισμός τής Ιουρασίου Περιόδου,
στη συγκεκριμένη υπόθεση υπήρξε διπλή εξαπάτηση:
η επίσημη διαρροή «Μεταγραφές τέλος» ήταν ένα απολύτως συνειδητό ψέμα
και μία αναίσχυντη εφαρμογή τής μεθόδου «Μαστίγιο και Καρότο»,
προκειμένου να καλυφθεί επικοινωνιακώς η απροθυμία τής διοίκησης
να κάνει εκταμίευση για άμεσες μεταγραφές,
αλλά συνάμα να παραχθεί η εντύπωση
ότι μέχρι και την ύστατη ώρα υπήρχε η ζέση για έμψυχη ενίσχυση τής ομάδας.
Έτσι, επελέγη η οικονομική λύση «Δανεικοί και… γυριστοί».
Μ’ αυτά και μ’ αυτά,
θυμάμαι εκείνην την κυριούλα που εμφανιζόταν στα «Παρατράγουδα»
και τραγουδούσε «Πού είναι ο Βάγκνερ; Πού είναι ο Πουτσίνι;»,
και βάζω στη θέση της έναν κυριούλη που εμφανίζεται στα «Ποδοσφαιρικά Παρατράγουδα»
και τραγουδάει «Πού είναι ο Καλόπουλος; Πού είναι ο Γκιρτζίκης;».
*** Ανακεφαλαιώνοντας…
Πώς να πάρεις σοβαρά έναν 57χρονο που λογοκρίνει τα 18χρονα στο «Facebook»
επειδή τού ασκούν παιδιάστικη κριτική για τις επιλογές του στην ομάδα.
Πώς να πάρεις σοβαρά έναν ιδιοκτήτη «Π.Α.Ε.»,
που λογοκρίνει με απολύτως φασιστικόν τρόπο μέχρι και τα παιδιά.
Πώς να πάρεις στα σοβαρά έναν ποδοσφαιρικόν παράγοντα,
που -στο περιβόητο παραλήρημα μετά από το στημένο ντέρμπι τού 2011-
διετυμπάνιζε ανερυθριάστως και με μισαλλόδοξη ρητορική
ότι θέλει να πηγαίνουν τα παιδιά των Ολυμπιακών χαρούμενα στο σχολείο
(λες και η «Χαρά των Παιδιών» πρέπει να είναι μονοπώλιο,
λες και τα παιδιά που υποστηρίζουν άλλες ομάδες πρέπει να τιμωρούνται με ισόβια λύπη).
Ο αείμνηστος Παύλος Σιδηρόπουλος
άδει στο μνημειώδες άσμα «Κάποτε Θα ’Ρθουν»
(Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος – Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης),
τον συγκλονιστικό στίχο «Υπερασπίσου το Παιδί… Γιατί αν γλυτώσει το Παιδί, υπάρχει Ελπίδα.»!
Ο ακραία αντιπαιδαγωγικός Μαρινάκης δεν έχει την παραμικρή σχέση με αυτόν τον στίχο,
παρ’ ότι ο ίδιος συστήνεται ως «στιχουργός».
Ναι, χωριανοί, ο Μαρινάκης, ο «Βαγγέλας», είναι συνάδελφος με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο
(και με τη Λίνα Νικολακοπούλου, και με τον Μάνο Ελευθερίου,
και με την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου που -αν σάς λέει κάτι αυτό-
ενίοτε αποποιούταν επί πληρωμή την πνευματική ιδιοκτησία των υπέροχων στίχων της).
Ο ποδοσφαιρικά μισαλλόδοξος και ενίοτε παραληρών «Βαγγέλας»
που είναι πρόθυμος να δημιουργήσει πολιτειακό ζήτημα για ένα οφ-σάϊντ ή για ένα πέναλτι
και διασπείρει αδιαλείπτως τοξικότητα στο Ποδόσφαιρο και στην Κοινωνία,
(αυτο)πλασάρεται ως «ευαίσθητη φύση» και ως λογοτέχνης,
παρ’ ότι έχει εντοπισθεί αναρίθμητες φορές να εκφέρει παντελώς ασύντακτο λόγο.
Ο «Βαγγέλας» στιχουργός.
Ποιος; Ο «Βαγγέλας».
Ο στιχούργος δηλώνει «στιχουργός».
Ας αποχαιρετήσουμε, λοιπόν, τον «Βαγγέλα»,
με τον αυτοσχέδιο στίχο που συμπυκνώνει το παρόν πόνημα:
Στιχουργέ, στιχουργέ, δεν θα γίνεις «Κόκκαλης» ποτέ.
Ο Αθλητάμπουρας
