Ένα ολόκληρο έθνος ανέμενε την παρέμβαση του πρώην υπουργού, Κώστα Αχιλλέα Καραμανλή στη Βουλή των Ελλήνων. Οι πολίτες την ανέμεναν ωσάν μία ευκαιρία κάθαρσης του πολιτικού συστήματος από το στίγμα της συγκάλυψης των ευθυνών για ένα έγκλημα όπου το «ανθρώπινο λάθος» δεν αρκεί για να απαντηθούν οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτήν την τραγωδία. Ο πρώην υπουργός πήρε τον λόγο το βράδυ της Τετάρτης, 27 Μαρτίου και απέδειξε το μέγεθος του ελλείμματος σεβασμού απέναντι στον εαυτό του, την κοινωνία και τους 57 νεκρούς των Τεμπών. Σίγουρα η φράση του «δεν κρύφτηκα, δεν κρύβομαι και δεν θα κρυφτώ πίσω από την όποια βουλευτική ασυλία» έβγαλε πρωτοσέλιδο τίτλο, αλλά μέχρι εκεί. Η ομιλία του και η συνολική συμπεριφορά του κόμματος του εντός της αιθούσης της Ολομέλειας ήταν η επιτομή της αυτοαπαξίωσης της Πολιτικής.
Λίγες ώρες νωρίτερα η βουλευτής της πλειοψηφίας Σοφία Βούλτεψη ανερυθρίαστα χαρακτήριζε την υπόθεση των Τεμπών «μπαγιάτικη», μιλώντας σε τηλεοπτικό πάνελ. Εντός του Ημικυκλίου βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, σε κατάσταση πολιτικής υστερίας απόντος του αρχηγού τους, ειρωνεύονταν, σάρκαζαν και εν τέλει βεβήλωναν μία διαδικασία η οποία θα μπορούσε να αποδειχτεί λυτρωτική για το πολιτικό σύστημα. Μετά από το απόλυτο φιάσκο της Εξεταστικής Επιτροπής και του πορίσματος της πλειοψηφίας που προσβάλει ταυτόχρονα τη μνήμη των νεκρών, την πολιτική αξιοπιστία της Βουλής των Ελλήνων, αλλά και τη λογική μας, η συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μία διαδικασία συλλογικής κάθαρσης. Επιτέλους, να συζητήσουμε για όσα πραγματικά δεν έγιναν και οδήγησαν αναπόφευκτα στην τραγωδία.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Και στην Αντιπολίτευση; Ήταν άραγε επαρκής συνθήκη η κατάθεση Προτάσεως Δυσπιστίας για να εξιλεωθεί συλλογικά από τις προγενέστερες ευθύνες η «κυβερνώσα αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ; Τελικά όχι μόνον απώλεσε τα πρωτεία της πρωτοβουλίας το κόμμα του κ. Στέφανου Κασσελάκη, αφού το ΠΑΣΟΚ μίλησε πρώτο για την Πρόταση Δυσπιστίας, αλλά είχε απολέσει και άλλη μία, ιστορικότερη ευκαιρία. Τότε, μετά την τραγωδία, δεν είχε σπεύσει να καταθέσει πρόταση σύστασης Προανακριτικής Επιτροπής στη Βουλή. Και αυτό για λόγους αυτοπροστασίας. Ήταν βλέπετε ο Χρήστος Σπίρτζης, ο υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, πίσω από τις έξι διαδοχικές ανανεώσεις για την ολοκλήρωση της αμαρτωλής Συμβάσεως 717, η οποία δεν ολοκληρώθηκε το 2016, όπως προβλεπόταν, πάντα επί θητείας ΣΥΡΙΖΑ.
Είχε δίκιο, τελικά, η Ζωή Κωνσταντοπούλου η οποία «στόλισε» την κυβερνητική πλειοψηφία, τον Άδωνη Γεωργιάδη, τον Κώστα Καραμανλή, τον Θάνο Πλεύρη, τον Μάκη Βορίδη, με όσα επίθετα χρησιμοποίησε. Και αυτό το «ντρέπομαι για λογαριασμό σας» ήταν τελικά το ελάχιστο που θα μπορούσε κάποιος να πει για να χαρακτηρίσει την απερίγραπτη μικρότητα της πολιτικής συμπεριφοράς της πλειοψηφίας.
Τα άδεια έδρανα στην αίθουσα της Ολομέλειας καταδείκνυαν το έλλειμμα ενσυναίσθησης και αυτοσεβασμού ενός πολιτικού συστήματος απέναντι σε ένα γεγονός το οποίο, ενδεχομένως, θα λειτουργήσει καταλυτικά στην εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων στη χώρα μας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Τελικά, η ομιλία του Κώστα Καραμανλή αποζημίωσε όσους εντός και εκτός Βουλής εξέφραζαν τη βεβαιότητα πως στο ελληνικό πολιτικό σύστημα υπάρχουν πολιτικοί οι οποίο δεν διαθέτουν ίχνος πολιτικού αναστήματος. Είναι απλά ελάχιστοι.
Σήμερα, Πέμπτη 28 Μαρτίου, αναμένεται να μιλήσει στη Βουλή ο μεγάλος απών: ο πρωθυπουργός της χώρας, ο οποίος «έλειπε ταξίδι για δουλειές». Αν κρίνουμε από τους προλαλήσαντες βουλευτές και υπουργούς του δεν θα πρέπει να αναμένεται κάποια έκπληξη με την έννοια μιας αιφνιδιαστικής έκρηξης πολιτικής ενσυναίσθησης και κοινοβουλευτικής αξιοπρέπειας. Το «τραίνο της μεγάλης πολιτικής απαξίωσης», το οποίο επέλεξε η κυβερνητική πλειοψηφία ως όχημα, ήδη κινείται πάνω στις παραμορφωμένες ράγες του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Μέχρι τον πολιτικό εκτροχιασμό του, διότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν ούτε μονιμότητες, ούτε αδιέξοδα.
