Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως στον Ιερό Ναό Γεννεσίου της Θεοτόκου στο Πετροκέφαλο (pics) – Ηράκλειο

Με λαμπρότητα και κατάνυξη εορτάστηκε η μεγάλη δεσποτική εορτή της Σταυροπροσκυνήσεως στον Ιερό Ναό Γεννεσίου της Θεοτόκου στο Πετροκέφαλο Ηρακλείου, όπου πλήθος πιστών έσπευσαν να ανάψουν ένα κερί, να ασπαστούν τον σταυρό και να πάρουν σταυρολούλουδα.

Τα ματσάκια για την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, τις λεγόμενες ροδαρές, ένα έθιμο, το οποίο τηρείται ευλαβικά σε ολόκληρη την Κρήτη έφτιαξαν ενορίτισσες του Πετροκεφάλου. Οι γυναίκες δύο ημέρες πριν προσήλθαν στον ναό φέρνοντας λουλούδια εποχής και αρωματικά φυτά, όπως δεντρολίβανο, αμπερόζα και λεβάντα.

Ανήμερα της δεσποτικής εορτής οι ροδαρές μοιράστηκαν στους πιστούς κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας της Σταυροπροσκύνησης από τον ιερέα, Νικόλαο Παπαδάκη. Τις ροδαρές οι χριστιανοί τις παίρνουν στα σπίτια τους και τις φυλάσσουν στο εικονοστάσι.

Η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως

Η Κυριακή αυτή είναι η μεσονηστήσιμη, βρίσκεται δηλαδή στο μέσο της σαραντάημερης νηστείας. Οι χριστιανοί ατενίζοντας και προσκυνώντας το Σταυρό, θυμούνται το πάθος του Χριστού και παίρνουν δύναμη να συνεχίσουν τη νηστεία και τον πνευματικό τους αγώνα.

Ειδικότερα, στο μέσον της Μ. Τεσσαρακοστής του Πάσχα, δηλαδή στην Γ΄ εβδομάδα των νηστειών, η εκκλησία μας δεν αφιέρωσε τη συγκεκριμένη Κυριακή σε κάποιον άγιο ασκητή που ξεχώρισε για τους αγώνες και την άσκηση του, αλλά εξολοκλήρου στον Τίμιο Σταυρό, το σημείο όπου ο Χριστός άφησε την τελευταία του πνοή, και πέρασε από τον θάνατο για να τον νικήσει, όπως αναφέρει στο neakriti.gr, ο λέκτορας Δογματικής και Συμβολικής Θεολογίας της Πατριαρχικής Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Κρήτης Δρ Ιωάννη Ν. Λίλη.

Ο Σταυρός συνδέεται με τις τελευταίες στιγμές της επίγειας ζωής του Χριστού. Κάθε φάση της ανθρώπινης ζωής, από την οποία περνάει ο Χριστός κατά την επίγεια παρουσία του, θεραπεύεται. Έτσι αφού έμεινε εννέα μήνες στην κοιλιά της Παναγίας και την κατέστησε Θεοτόκο, και κατόπιν πέρασε από τη βρεφική ηλικία, τη νηπιακή, την εφηβική και του ώριμου άνδρα – κάθε φάση της ανθρώπινης ζωής που περνάει τη θεραπεύει και την αγιάζει -, περνάει τώρα και από τον θάνατο, το τελικό στάδιο της ανθρώπινης ζωής, για να θεραπεύσει και αυτό το στάδιο της ζωής του ανθρώπου με την πλήρη θεραπεία που είναι η ανάσταση.

Ο Σταυρός ως σύμβολο και εικόνα ήταν πολύ διαδεδομένος εκείνη την εποχή, γιατί οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να εκτελούν τους ανθρώπους που θεωρούσαν επικίνδυνους με δύο τρόπους: ή αφήνοντας τα σώματα επάνω σε ξύλα που είχαν το σχήμα Σταυρού, χωρίς νερό τροφή και ρούχα μέχρι να πεθάνουν, ή με δημόσιο λιθοβολισμό. Πολλές εκφράσεις και ρητά του Κυρίου, έχουν αναφορά το Σταυρό και ως προανάκρουσμα της δικής του σταυρικής θυσίας, αλλά και γιατί ο Σταυρός ήταν μία καθημερινή εικόνα στη ρωμαϊκή εποχή.

Είναι χαρακτηριστική η τελετουργία της τρίτης εβδομάδας των νηστειών, όπου υπενθυμίζεται ιδιαίτερα το γεγονός του Σταυρού. Μέσα στον όρθρο γίνεται δοξολογία και κατόπιν γίνεται είσοδος, όπου προπορεύονται τα παιδιά με κεριά και εξαπτέρυγα, ακολουθούν οι ιερείς που κρατούν τον ιερό Σταυρό, τον οποίο τοποθετούν στο κεντρικό σημείο του ναού. Εκεί παραμένει ολόκληρη την εβδομάδα, για να τον προσκυνούν οι πιστοί.

Από την ώρα που ο Χριστός έχυσε το τίμιο αίμα Του στο σταυρό, και ο σταυρός εντάχτηκε μέσα στην Εκκλησία Του, ο Σταυρός αγιάστηκε. Όταν τον προσκυνούμε αγιαζόμαστε και θεραπευόμαστε. Γι’ αυτόν τον υψώνουμε στον κέντρο της Εκκλησίας στο μέσον της Μ. Τεσσαρακοστής, στην εορτή τη υψώσεως του Τιμίου Σταυρού και στα γεγονότα της Μ. Εβδομάδας προς αγιασμό των ψυχών και σωμάτων.

Ο Σταυρός δεν μας θυμίζει απλώς ένα γεγονός του παρελθόντος, αλλά έχει επάνω του τη χάρη του Θεού, γιατί είναι αγιασμένος? και τον ακούμπησε ο Χριστός αλλά και υπάρχει συνεχώς μέσα στην εκκλησία Του, η οποία είναι αγιασμένη. Το ίδιο συνέβηκε και με τις άγιες εικόνες, που τις θυμόμαστε περίλαμπρα με όλα τα συμπαρομαρτούντα, την Α΄ Κυριακή των νηστειών, για να τονίσουμε τον αγιασμό που προσφέρει η Εκκλησία. Δεν τις βλέπει ο πιστός και ο νους του απλώς επί το πρωτότυπον διαβαίνει, το πρόσωπο που εικονίζει, γιατί αυτό το έλεγαν και οι αιρετικοί στην εικονομαχία, αλλά οι εικόνες κατά τον άγ. Ιωάννη Δαμασκηνό, έχουν επάνω τους τη χάρη του Θεού. Είναι αγιασμένες. Τις προσκυνάει ο πιστός και αγιάζεται.

Ο Σταυρός είναι ταυτόσημος με την άρνηση του εαυτού μας. Το ίδιο τονίζει και λίγο πριν το μεγάλο πάθος του, κατά το Μυστικό δείπνο. Εκεί θα πει χαρακτηριστικά πως όποιος θέλει να είναι πρώτος, θα πρέπει να γίνει τελευταίος. Να βάλει ποδιά και να πλύνει τα πόδια των αδερφών του δείχνοντας παραστατικά με απλό τρόπο τι θα πει να σηκώνει κάποιος το δικό του σταυρό στη ζωή. Ως γνωστόν ο Χριστός προέβη σε αυτήν την πράξη εκείνο το βράδυ με το να πλύνει τα πόδια των μαθητών του.