Είναι πια γεγονός. Όσο πιο πλούσιος είναι κανείς, τόσο λιγότερο φιλάνθρωπος αποδεικνύεται
Κερδίζουν… Πλουτίζουν… Τρώνε μέχρι σκασμού… Και τώρα τι θέλουν οι εταιρείες του εμφιαλωμένου νερού στον Θεσσαλικό Κάμπο; Να κερδοσκοπήσουν πάνω σε πτώματα ανθρώπων; Και να κάνουν… “την κρίση ευκαιρία”; Όχι, δεν πρέπει να μας προκαλεί καμία, μα απολύτως καμία έκπληξη αυτή η συμπεριφορά… Είναι κάτι που στη λεγόμενη Ελεύθερη Οικονομία, δηλαδή σε καπιταλιστικά συστήματα, όπου πάνω απ’ όλα το κέρδος έχει σημασία και μπαίνει σε δεύτερη μοίρα ο ανθρώπινος παράγοντας (και αυτό είναι κάτι αντικειμενικό και δεν είναι υποκειμενική άποψη και διαπίστωση), αυτά ακριβώς τα “κόλπα” βρίσκονται σε καθημερινή εφαρμογή… Ναι, αλλά εδώ μιλάμε για θεομηνία, για καταστροφή, για ανθρώπινα δράματα, που δεν μπορεί το κράτος να τα παρακολουθεί σαν Πόντιος Πιλάτος και να “νίπτει τας χείρας του” στα φαινόμενα αυτά, της υπερεκμετάλλευσης του ανθρώπινου πόνου, της δυστυχίας, ακόμη και του θανάτου…
Τι θα πει “πλαφόν”;
Στο μεταξύ, χθες, εννέα μέρες μετά τις πρώτες πλημμύρες και τουλάχιστον τέσσερις μέρες μετά τις πρώτες καταγγελίες για αισχροκέρδεια στην πώληση εμφιαλωμένων νερών, η κυβέρνηση και συγκεκριμένα ο υπουργός Ανάπτυξης κ. Σκρέκας θέτει πλαφόν και πρόστιμα.
Και προφανώς, στη σωστή κατεύθυνση κινείται αυτή η απόφαση. Ωστόσο, ποια ακριβώς είναι η πυγμή του κράτους σε τόσο τραγικές υποθέσεις; Απέναντι στον κάθε “κυρ-Παντελή”; Αλήθεια… Αν δεν προβεί το κράτος τώρα σε δήμευση των εμφιαλωμένων νερών των εταιρειών και να τροφοδοτήσει με τα νερά αυτά τους πληγέντες πολίτες, σε ποια άλλη περίπτωση θα το πράξει;
Εδώ και τώρα, λοιπόν. Κατάσχεση των νερών και μαζική προμήθεια προς τον πληθυσμό της Θεσσαλίας. Αφού οι ίδιες οι εταιρείες δεν έχουν αυτό το φιλότιμο, δεν έχουν αυτή την κοινωνική ευαισθησία απέναντι στους πλημμυροπαθείς, ας προχωρήσει σε δραστικές ενέργειες ο κρατικός μηχανισμός. Τελεία και παύλα!
Μόνο ο λαός σώζει τον λαό…
Είναι πια γεγονός. Όσο πιο πλούσιος είναι κανείς, τόσο λιγότερο φιλάνθρωπος αποδεικνύεται. Μάλιστα, όταν βλέπεις μεγάλες εταιρείες να κάνουν “χρυσές χορηγίες”, σίγουρα δεν πρέπει να συγκινείσαι… Δε χρειάζονται “δάκρυα συγκίνησης”, γιατί πίσω από αυτές τις χορηγίες κρύβονται παιχνίδια συμφερόντων, αλλά ακόμα και φοροδιαφυγές και φοροαπαλλαγές… Αντιθέτως, όταν ο απλός καθημερινός ανθρωπάκος τρέχει να βοηθήσει, όταν βάζει το χέρι στην τσέπη και απ’ το υστέρημά του αγωνίζεται να δώσει χέρι βοήθειας στον συνάνθρωπο που καταστράφηκε, τότε πραγματικά η συγκίνηση είναι ένα αυθόρμητο συναίσθημα, που είναι σωστό και αρμόζει σε τέτοιες περιπτώσεις. Ο φτωχός άνθρωπος είναι αυτός που θα βοηθήσει με ανιδιοτέλεια τον φτωχό άνθρωπο. Ο κάθε “κυρ-Παντελής” θα είναι πάντοτε απάνθρωπος. Και θα ξεκοιλιάζεται στο φαΐ. Θα βάζει το χέρι στην τσέπη μόνο όταν θα έχει προσωπικό συμφέρον… Γιατί από αρχαιοτάτων χρόνων, μόνο ο λαός σώζει τον λαό…
Χ.Π.
