Δείτε live την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα
Στείλατε
“Προτείνω να θεωρήσουμε τη σημερινή συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής μας Oμάδας ως την επίσημη έναρξη της εκλογικής μάχης που βρίσκεται μπροστά μας.
Αφετηρία τη εκλογικής αναμέτρησης που έρχεται.
Μιας αναμέτρησης που για τον κ. Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του είναι απόπειρα απόδρασης.
Για την κοινωνία και τη χώρα όμως, είναι μια μεγάλη ευκαιρία για αλλαγή πορείας, πριν η μοιραία πολιτική της σημερινής κυβέρνησης μετατρέψει τη γενικευμένη κρίση σε γενικευμένη κατεδάφιση.
Σε κοινωνική και εθνική τραγωδία.
Και επιτρέψτε μου να πω εξαρχής ότι δεν είμαστε τόσο μακριά από το σημείο μηδέν.
Γιατί η πατρίδα μας είχε την ατυχία να πέσει στα χέρια μιας κυβέρνησης, που εν μέσω ακρίβειας, κοινωνικής ανασφάλειας αλλά και γεωπολιτικής αστάθειας, επιδεινώνει δραματικά αντί να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες.
Και την ίδια στιγμή διαφημίζει τον εαυτό της και το έργο της με όρους σχεδόν μεταφυσικής τελειότητας.
Η αγία οικογένεια συμφερόντων που μας κυβερνά ζει το μύθο της τελειότητάς της.
Τέλειοι, με την πρωτιά σε νεκρούς στην πανδημία.
Τέλειοι με την πρωτιά στην ακρίβεια και το χάσμα ανάμεσα στις αμοιβές και τις ανάγκες των πολλών.
Τέλειοι, με την πρωτιά στις τιμές των καυσίμων και του ρεύματος.
Τέλειοι στη δημοκρατία, την ελευθεροτυπία, το νόμο και την τάξη, έτσι που να έχει γίνει η Ελλάδα παράδειγμα προς αποφυγή σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Τόση τελειότητα μόνο αυταρχικά ή και ακόμα χειρότερα καθεστώτα παράγουν στην προπαγάνδα τους.
Αλλά ήρθε καιρός, πιστεύω, να βάλει η κοινωνία τελεία σ’ αυτή την εφιαλτική τελειότητα.
Φαίνεται ότι ο κ. Μητσοτάκης μέσα στην παραζάλη της φθοράς του και το χάσμα ανάμεσα στην προπαγάνδα και την πραγματικότητα, που συνεχώς διευρύνεται και απειλεί να τον καταπιεί, αποφάσισε να πιαστεί από τα μαλλιά του.
Ξέχασε και τη σοβαρότητα,
και την εθνική ευθύνη,
και τη θεσμική αφοσίωση,
και τη δέσμευση ότι οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας.
Όλα εκείνα δηλαδή με τα οποία φιλοτεχνούσε τόσο καιρό την εικόνα του.
Τα ξέχασε όλα και καταφεύγει σε πρόωρες εκλογές.
Καλοδεχούμενες λέμε εμείς, άλλωστε τις ζητάμε εδώ και έξι μήνες.
Αλλά είναι άξιο αναφοράς ότι ούτε αυτή του την επιλογή δεν είναι εις θέση να υπερασπιστεί με αξιοπρέπεια και αποφασιστικότητα.
Ακόμα και την επιλογή του για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, ακόμη δηλαδή και τις εκλογές, τη κορυφαία στιγμή της δημοκρατίας, δεν είναι μπορεί να αποφύγει να τις στιγματίσει με την καθεστωτική του τοξικότητα.
Και χωρίς καμιά δημοκρατική περίσκεψη, καμιά δημοκρατική ευαισθησία αποδίδει προκαταβολικά την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, που ο ίδιος προετοιμάζει, στο δικό μας αντιπολιτευτικό λόγο.
Κρύβεται, με δυο λόγια, πίσω από την αντιπολίτευση για να δικαιολογήσει την κυβίστησή του.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν όρθωνε ανάστημα απέναντι στο νόμο Κεραμέως για την Παιδεία, που επιβάλλει το καθεστώς του κέρδους και του αστυνόμου στα πανεπιστήμια και έχει ξεσηκώσει τη μεγάλη πλειοψηφία της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ χειροκροτούσε την πανεπιστημιακή αστυνομία.
Αν υπογράφαμε δήλωση μετάνοιας για το σκάνδαλο Νοβάρτις και αποδεχόμασταν ότι πρόκειται για σκευωρία.
Αν συναινούσαμε στη διάβρωση του ΕΣΥ, αδιαφορώντας για τις χιλιάδες χαμένες ζωές.
Αν μοιραζόμασταν μαζί με την κυβέρνηση και τους σπόνσορές της τα ιμάτια της κοινωνίας που έχει αφεθεί στο έλεος της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας.
Αν γενικά ήμασταν πιο φρόνιμοι.
Αν επιτρέπαμε στην ιδιοτέλεια να νοθεύει την αλήθεια.
Τότε ο κύριος Μητσοτάκης δεν θα πήγαινε σε πρόωρες εκλογές.
Κι αυτή η επιχειρηματολογία, αυτή η λογική καθεστωτικού υποβολέα ακόμα και της αντιπολιτευτικής μας στάσης, αποκαλύπτει νομίζω με τον πιο ανάγλυφο τρόπο τη σχέση του με τη δημοκρατία.
Στην πραγματικότητα βέβαια όλα αυτά είναι ανώφελα γιατί κανείς δεν τον παίρνει σοβαρά.
Όλος ο κόσμος, ακόμη και οι ψηφοφόροι του καταλαβαίνουν ότι ο κ. Μητσοτάκης προχωρά σε πρόωρες εκλογές για ένα και μόνο λόγο :
Γιατί δεν αντέχει άλλο το βάρος από τις συσσωρευμένες αποτυχίες του.
Από τις συσσωρευμένες προκλήσεις σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Από τα συσσωρευμένα μικρά και μεγάλα σκάνδαλα.
Από τη συσσωρευμένη φτώχεια, ανέχεια και ανασφάλεια, που παράγει η πολιτική του.
Και επιχειρεί μ’ αυτή τη φυγή προς τις κάλπες, και την αντί- ΣΥΡΙΖΑ πόλωση, να δραπετεύσει από την ευθύνη να διαχειριστεί το χάος που δημιούργησε, να περιορίσει τη φθορά και να αποφύγει την επερχόμενη κατάρρευση.
Damage control, που λένε και στο Κολάμπια.
Να περιορίσει όσο περισσότερο μπορεί τη προσωπική του ζημιά για τη ζημιά που έχει προκαλέσει στην κοινωνία, την οικονομία, τους θεσμούς.
Και αυτό επίσης το έχουν καταλάβει όλοι, ακόμη και οι βουλευτές του, που οι μισοί περίπου γνωρίζουν ότι δύσκολα θα επανεκλεγούν, αφού στη καλύτερη περίπτωση το ένα τρίτο της κοινοβουλευτικής δύναμης θα εξανεμιστεί στις επόμενες εκλογές όπου για πρώτη φορά το ποσοστό των κομμάτων στο λαό θα αντιστοιχεί ευθέως με τη δύναμη των κοινοβουλευτικών ομάδων στο Κοινοβούλιο.
Όλοι λοιπόν έχουν καταλάβει γιατί το επιλέγει.
Και γίνεται ακόμη πιο φανερό από τα μέσα που χρησιμοποιεί, τα οποία είναι σε απόλυτη αρμονία με το σκοπό.
Ψέμα, διαστροφή, τοξικότητα.
Και είναι λογικό αυτό, όχι μόνο για τον σκοπό αλλά και γιατί αυτή η κυβέρνηση δεν αντέχει την αλήθεια.
Δεν αντέχει ούτε ίχνος αλήθειας.
Η αλήθεια, η πραγματικότητα που όλοι ζούμε, είναι ο πιο επικίνδυνος εχθρός του κυρίου Μητσοτάκη.
Και την αλήθεια, εμείς την έχουμε και θα την έχουμε σημαία και στην επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι μια υγειονομική κρίση η κυβέρνηση τη μετέτρεψε σε ευκαιρία για ληστεία δημόσιου χρήματος.
Με λίστες ντροπής σε πρόθυμα ΜΜΕ.
Με απευθείας αναθέσεις δισεκατομμυρίων σε νεοσύστατες εταιρείες ημετέρων.
Με φίμωση της δημοκρατίας.
Με διάβρωση του ΕΣΥ που το μισούν όπως κάθε τι δημόσιο -εκτός από το δημόσιο χρήμα που το αγαπάνε.
Χιλιάδες άνθρωποι θα μπορούσαν να είναι σήμερα στη ζωή αν αυτή η πολιτική και η πλήρης έλλειψη ανθρωπιστικής έστω συναίσθησης δεν είχε γίνει τραγική κανονικότητα.
Η αλήθεια, επίσης, είναι ότι τη διπλή κρίση, κοινωνική και γεωπολιτική, που ζούμε σήμερα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη όχι μόνο δεν κάνει τίποτε για να την αντιμετωπίσει με όρους κοινωνίας, να αμβλύνει τις συνέπειές της για την κοινωνική πλειοψηφία, αλλά την εκμεταλλεύεται με δύο στόχους:
Από τη μια να κρύψει πίσω της τις τεράστιες ευθύνες για όσα δεινά μαστίζουν εκατομμύρια νοικοκυριά στην πατρίδα μας.
Και από την άλλη, εν μέσω γενικευμένης ανασφάλειας, ακόμα και φόβου για τα χειρότερα, να επιβάλει την πιο άγρια, νεοφιλελεύθερη, αντιλαϊκή της συνταγή.
Με όρους καθεστώτος.
Η αλήθεια είναι ότι με την πολιτική τους οδήγησαν την Ελλάδα στις πρώτες θέσεις στον κατάλογο της ανέχειας και της δυστυχίας.
Στην ακρίβεια, τις αστρονομικές τιμές του ρεύματος και των ειδών πρώτης ανάγκης, τις απαγορευτικές για τους πολλούς τιμές των καυσίμων. Ο ενεργειακός πληθωρισμός τρέχει στην Ελλάδα με 62% ενώ σε όλη την Ευρώπη με 39%.
Ο πληθωρισμός στην Ελλάδας είναι ο μεγαλύτερος στη Δυτική Ευρώπη.
Η τιμή της βενζίνης στην Ελλάδα είναι η έβδομη ακριβότερη στον κόσμο.
Κι αυτό την ίδια ώρα που τα υπερκέρδη των εταιρειών ενέργειας είναι πάνω από 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ, τα οποία η κυβέρνηση Μητσοτάκη με λογιστικά κόλπα προσπαθεί να μειώσει για να μην τα φορολογήσει.
Και ενώ η ακρίβεια δεν κάνει μόνο τους φτωχούς φτωχότερους αλλά πλήττει καίρια και τους ελεύθερους επαγγελματίες, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, την περιβόητη μεσαία τάξη.
Η αλήθεια, επίσης, είναι ότι αντί για σοβαρή αύξηση στους μισθούς, αντίστοιχη με τον πληθωρισμό και δραστικά μέτρα για τη μείωση των τιμών σε καύσιμα και λογαριασμούς ρεύματος, ο κ. Μητσοτάκης με ανεπαρκέστατα επιδόματα, που εξανεμίζονται από τις διαρκείς αυξήσεις πριν καλά-καλά φτάσουν στις τσέπες των πολιτών, δημιουργεί προεκλογικό κλίμα παροχολογίας κι επιδοτεί την αισχροκέρδεια σε ενέργεια και καύσιμα.
Η αλήθεια είναι, επίσης, ότι εν μέσω της γεωπολιτικής κρίσης και όξυνσης των τουρκικών προκλήσεων, που δημιουργούν ένα ρευστό και επικίνδυνο διεθνές τοπίο, ο κ. Μητσοτάκης βάζει τη χώρα σε περιπέτειες με την Ι.Χ. εξωτερική πολιτική που ασκεί.
Αλλάζει το δόγμα της εξωτερικής μας πολιτικής και από πυλώνα σταθερότητας και ασφάλειας στη δύσκολη περιοχή της Αν. Μεσογείου και των Βαλκανίων, μετατρέπει την Ελλάδα σε προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης, με την εν κρυπτώ αποστολή βαρέος οπλισμού στην Ουκρανία, στερώντας μάλιστα κρίσιμο οπλισμό από τα νησιά μας, χωρίς την παραμικρή ενημέρωση θεσμικών οργάνων, αλλά και των κομμάτων και του ελληνικού λαού.
Προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης, αλλά εν τέλει αφύλακτο από τους Δυτικούς, αφού παρά την εμπλοκή μας στο πόλεμο της Ουκρανίας, παρά την πρωτοφανή απόφαση επ’ αόριστο παραχώρηση στρατιωτικών εγκαταστάσεων στις ΗΠΑ, δεν έχουμε λάβει καμία εγγύηση ασφάλειας έναντι της τουρκικής προκλητικότητας.
Και η αλήθεια είναι, τέλος, ότι όπως σε κάθε καθεστώς, συνοδός της πολιτικής τους ήταν και είναι η υπονόμευση της δημοκρατίας, η αστυνομική καταστολή, η απόπειρα εργαλειοποίησης της Δικαιοσύνης, η κατάληψη του κράτους και του ταμείου από γαλάζιες στρατιές.
Που φτάνει μέχρι αγροτικές επιδοτήσεις του πρωθυπουργού.
Πίσω, πολύ πίσω, στον Μαυρογιαλούρο, μας πήγε ο κ. Μητσοτάκης.
Και βέβαια η πρωτοφανής στα μεταπολιτευτικά χρονικά ταπείνωση της ενημέρωσης σε κυβερνητική και προσωπική του προπαγάνδα.
Οι επιλεκτικές επιδοτήσεις ΜΜΕ με μόνο κριτήριο τη στάση τους απέναντι στην κυβέρνηση.
Η ανοιχτή διαπλοκή με ιδιοκτήτες.
Οι διώξεις δημοσιογράφων που προαναγγέλλονται από τον ίδιο τον πρωθυπουργό από το βήμα της Βουλής.
Αποτέλεσμα να έχει εκπέσει η χώρα μας στην 108η θέση ντροπής στην παγκόσμια κατάταξη για την ελευθερία του Τύπου.
Και να καταγράφει η ανεξάρτητη Αρχή, το ΕΣΡ, κυβερνητική προβολή στα ΜΜΕ 75%, προβολή της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο 16% και 9% για όλα τα άλλα κόμματα.
Ποτέ άλλοτε δεν έχει συμβεί αυτή η μονοκαλλιέργεια, αυτή η προπαγάνδα.
Να τη χαίρονται αυτή τη φοβερή ποιότητα της δημοκρατίας μας.
Αυτή η δυστοπία, όμως, δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί.
Η κοινωνία δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιτρέψει την επιστροφή της χώρας σε τραγικές εποχές και καταστάσεις.
Είπα στην αρχή και το επαναλαμβάνω ότι αν για τον κ. Μητσοτάκη οι εκλογές είναι απόπειρα δραπέτευσης, για το λαό μας είναι ευκαιρία απαλλαγής από το καθεστώς που υπονομεύει τη δημοκρατία, διαβρώνει την οικονομία, οδηγεί τη χώρα σε τραγωδίες.
Το δίλημμα των εκλογών που έχουμε μπροστά μας είναι απλό και ξεκάθαρο:
Πολιτική αλλαγή και ο εφιάλτης τέλος ή εφιάλτης δίχως τέλος.
