Κάποια στιγμή πρέπει να ανοίξει η συζήτηση για τη Δικαιοσύνη στην Ελλάδα
Η φριχτή υπόθεση του Ηλία Μίχου και του βιασμού (και έκδοσης) της 12χρονης από τον Κολωνό έχει ανακατέψει το στομάχι εκατομμυρίων Ελλήνων. Ήταν γνωστό εξαρχής ότι ο Μίχος είναι στέλεχος της Ν.Δ. και ότι έχει χοντρές “άκρες” τόσο στη Νέα Δημοκρατία, όσο και στην Εκκλησία. Είναι ο λόγος που πολύς κόσμος πίστευε ότι θα “πέσει στα μαλακά” και θα την πληρώσουν άλλοι.
Το πόσο δικτυωμένος ήταν φάνηκε από τον τρόπο που χειρίστηκαν το θέμα τα καθεστωτικά media, τα οποία έσπευσαν να… βάλουν στον τάκο τη μητέρα, κατηγορώντας τη για φριχτά εγκλήματα, ώστε παράλληλα να ελαφρυνθεί η θέση του Μίχου.
Η πρόταση της εισαγγελέως, την οποία έκανε πριν από δύο και πλέον βδομάδες, για απαλλαγή του Μίχου από τη βαρύτερη των κατηγοριών και καταδίκη της μητέρας για όλες τις κατηγορίες, όχι απλώς ενίσχυσε, αλλά σχεδόν επιβεβαίωσε το αίσθημα ότι ο παιδοβιαστής θα γλιτώσει με ποινή- “χάδι” και θα “πληρώσει τη νύφη” η μητέρα.
Όλα αυτά μέχρι χθες, όταν η Δικαιοσύνη αποφάσισε να μας διαψεύσει όλους και να κάνει σωστά τη δουλειά της: Το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας αποφάσισε (κατά πλειοψηφία) την ενοχή του Ηλία Μίχου για το αδίκημα του βιασμού της 12χρονης από τον Κολωνό, αγνοώντας την εισαγγελική πρόταση! Ταυτόχρονα, αθώωσε τη μητέρα για τις δύο σοβαρότερες κατηγορίες, αφού κρίθηκε ένοχη μόνο για πλημμεληματική εκβίαση.
Χειροκροτήματα
Ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί έξω από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας υποδέχτηκε με πανηγυρισμούς και χειροκροτήματα την ενοχή του Ηλία Μίχου. Μια ένδειξη ότι αυτή τη φορά το Δικαστήριο πέτυχε να ευθυγραμμιστεί με το «κοινό περί Δικαίου αίσθημα», σε μια μάλλον σπάνια τέτοια ευθυγράμμιση, αφού η πλειοψηφία των δικαστικών αποφάσεων είναι κάθε άλλο παρά “δημοφιλείς”. Βεβαίως τα Δικαστήρια εφαρμόζουν τους ψηφισμένους νόμους και αποφασίζουν βάσει αυτών, όχι βάσει του τι λέει ο κόσμος ή τα κοινωνικά δίκτυα, ακόμη και σε υποθέσεις όπου είναι ολοφάνερη ποια είναι η “ετυμηγορία” ακόμη και του συνόλου της κοινωνίας. Και έτσι πρέπει να είναι, η κοινωνία πρέπει να έχει κανόνες και αυτοί να εφαρμόζονται. Το πρόβλημα είναι στις περιπτώσεις, δυστυχώς υπαρκτές, όπου τα δικαστήρια αποφασίζουν παρά τους κανόνες ή ακόμη και ολοφάνερα κόντρα σε αυτούς. Τότε όχι απλώς δεν ευθυγραμμίζονται με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά πάνε κόντρα και στο καθήκον τους. Πάντως, η καταδικαστική απόφαση για τον Μίχο ανακοινώθηκε την ίδια μέρα με εκείνη για την Πισπιρίγκου, σε άλλη μια υπόθεση “υψηλού προφίλ”, όπου η Δικαιοσύνη ξανά ευθυγραμμίστηκε με την κοινωνία και την επιθυμία της.
Μεγάλη κουβέντα…
Μεγάλη κουβέντα αυτή για τη Δικαιοσύνη και… δεν είναι η ώρα της φοβούμαι. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να ανοίξει. Γιατί η Ελλάδα παραμένει η χώρα της Ευρώπης όπου σε ένα πολύ μεγάλο αριθμό περιπτώσεων δεν τηρούνται καν τα προσχήματα και όπου, όταν υπάρχει σοβαρό διακύβευμα, οι δικαστικές αποφάσεις είναι πάντα υπέρ των ισχυρών και ποτέ υπέρ των αδυνάτων. Παντού η Δικαιοσύνη είναι ταξική, ζούμε άλλωστε σε ταξική κοινωνία και μάλιστα κάθε μέρα οι κοινωνικές ανισότητες οξύνονται. Αλλά τουλάχιστον να τηρούνται τα προσχήματα, όχι να βγάζει μάτια η αδικία και τα διπλά μέτρα και σταθμά.
