Σε λίγες εβδομάδες θα γίνουν εκλογές για τους ευρωβουλευτές και το «θα» ξαναπήρε πάλι την πρώτη θέση του
Τριάντα δύο εκατομμύρια άνθρωποι είχαν τη χαρά να δουν ιδίοις όμμασι την ολική έκλειψη του Ηλίου. Ένα σπάνιο φαινόμενο, που πράγματι η θέα του σου προκαλεί δέος και έστω για λίγα λεπτά, αν είσαι λογικός άνθρωπος, συνειδητοποιείς πόσο αδύναμος είσαι μπροστά στη δύναμη της φύσης.
Εκείνο όμως που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν όταν άκουσα από τους παρουσιαστές των τηλεοράσεων την είδηση πως χιλιάδες συνάνθρωποί μας ταξίδεψαν χιλιάδες χιλιόμετρα για να απολαύσουν τη θέα από κοντά. Θα μου πείτε, τι κακό βρίσκω στην παραπάνω είδηση και τη σχολιάζω. Απολύτως τίποτα το επιλήψιμο δεν έκαναν αυτοί οι συνάνθρωποί μας, δικαίωμά τους ήταν να ξοδέψουν αρκετά χρήματα για να δουν, όπως προαναφέρω, ένα σπάνιο φυσικό φαινόμενο. Θα μου πείτε, ο άλλος είναι διατεθειμένος να θυσιάσει εκατομμύρια ευρώ για μια βόλτα στο διάστημα. Θέλει ο άνθρωπος να δει τον κόσμο μας από ψηλά για να φύγει από τη ζωή ικανοποιώντας ένα όνειρό του, που μάλλον το έπλαθε απ’ όταν γεννήθηκε κι ανδρώθηκε σε κάποια βίλα του δισεκατομμυριούχου πατέρα του, που έχει σε διάφορα κράτη. Γι’ αυτές τις ειδήσεις πήρα την πένα στα χέρια μου για να γράψω το σημερινό άρθρο μου.
Δηλαδή, για την αχαλίνωτη περιέργεια και για τη σπατάλη εκατομμυρίων ευρώ.
Άκουσα πάλι πως ο βασιλιάς της Αγγλίας θα υποβληθεί σε χημειοθεραπεία, έτσι κρίνουν οι προσωπικοί του γιατροί και είναι αισιόδοξοι ότι με τη χημειοθεραπεία θα αποφύγει το ταξίδι στα ουράνια σκηνώματα τουλάχιστον προς το παρόν. Ίσως κάποιοι με βαπτίσουν είρωνα. Όχι, δεν είμαι είρωνας, κύριοι. Αλήθειες γράφω και τίποτα περισσότερο.
Τώρα, πού την άκουσα την παρακάνω είδηση, δηλαδή σε ποιο κανάλι, δεν το ξέρω. Δεν ξέρω όμως και πώς ένιωσα όταν την άκουσα. Θυμό ένιωσα… πόνο στην ψυχή μου ένιωσα… συγκινήθηκα, έκλαψα… δε θυμάμαι. Η είδηση έλεγε πως οι ηγήτορες του Ισραηλινού κράτους τους αφήνουν τους Παλαιστίνιους, όσοι απόμειναν ζωντανοί, είτε είναι αρτιμελείς, είτε ακρωτηριασμένοι, τυφλοί ή λογής-λογής ανάπηροι, στην ισοπεδωμένη από τα φονικά σύνεργα πατρίδα τους. Μάλλον θέλουν να μας πείσουν ότι τους κάνουν χάρη, αλλά και πως άφησαν αρκετούς ζωντανούς. Εγώ υποψιάζομαι ότι, άμα τελειώσει ο πόλεμος, θα τους κάνουν κι άλλη, πιο μεγάλη χάρη και θα τους πάρουν στα εργοστάσιά τους να δουλέψουν οι άνθρωποι. Ας μην ξεχνάμε ότι και οι κατακτητές της πατρίδας μας, οι Γερμανοί, εφόσον πρώτα μας κατέστρεψαν με όλη τη σημασία της λέξεως ως χώρα, μας πήραν τα εναπομείναντα νιάτα μας και τα πήγαν στην πατρίδα τους και δούλευαν στις ανήλιαγες στοές και στα εργοστάσιά τους. Αλλά μήπως και σήμερα αυτή τη μέθοδο δε χρησιμοποιούν οι μεγάλες δυνάμεις; Αρπάζουν, όπως τα όρνεα και οι κόρακες, τις σάρκες του άτυχου ζώου, κλέβουν με διάφορους τρόπους τα πλούτη από τις αδύναμες χώρες και αφού δεν έχουν άλλη επιλογή, οι λαοί τους μεταναστεύουν και γίνονται εργάτες στα εργοστάσια των δυνατών κρατών.
Ας έρθουμε τώρα στις δικές μας ειδήσεις, που όλους μας αφορούν, και ανοίγοντας την τηλεόραση περιμένουμε ν’ ακούσουμε κάτι το ευχάριστο νέο. Όποιο κι αν είναι αυτό. Στο πολύχρονο διάβα της ζωής μου, από πολλές κυβερνήσεις, ιδιαίτερα πριν της όποιας εκλογικής αναμέτρησης, όποια είδηση κι αν άκουγα από τα χείλη των εκάστοτε πολιτικών, το πρώτο που άκουγα ήταν το «θα σας φτιάξουμε δρόμους», «θα σας χτίσουμε σχολεία» και μύρια άλλα ζωτικής σημασίας έργα για μια καλύτερη ζωή.
Αλλά δυστυχώς, ελάχιστες έβγαιναν αληθινές. Και όταν περνούσαν οι εκλογές… άκρα του τάφου σιωπή… Τώρα, σε λίγες εβδομάδες θα γίνουν εκλογές για τους ευρωβουλευτές και το “θα” ξαναπήρε πάλι την πρώτη θέση του. «Θα βάλουμε τα θεμέλια για να χτίσουμε μια Ελλάδα που θα είναι ισότιμη με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες», βροντοφώναζαν τα στελέχη της σημερινής κυβέρνησης πριν 5 χρόνια, σε περίπτωση που θα τους εμπιστευόμασταν την προκοπή της χώρας στα δικά τους χέρια. Ο ελληνικός λαός και τους έδωσε απλόχερα αυτό που ζητούσαν ελπίζοντας ότι θα δούμε καλύτερες μέρες, και τους έδωσε να σχηματίσουν μια αυτοδύναμη κυβέρνηση – βλέπετε τα μνημόνια είχαν φέρει στο χείλος του γκρεμού την οικονομία της.
Πόσες φορές μού πετσόκοψαν τη σύνταξή μου δε θυμάμαι. Επιβάλλεται, έλεγαν, να σας πάρουμε αρκετά από τα αιματοβαμμένα χρήματά σας για να σταθεί η χώρα όρθια. Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε και όμως η χώρα δε στέκεται πολύ καλά στα πόδια της. «Χρειάζονται κι άλλες θυσίες», είπε σε μια συνέντευξή του ο Στουρνάρας. Τέλος πάντων, ευελπιστούσαμε, κάνοντας ιώβεια υπομονή, στην πρώτη τετραετία της σημερινής κυβέρνησης, όμως τα πράγματα χειροτέρεψαν αντί να καλυτερεύσουν. Κι άρχισαν πάλι τα «θα» πριν τις εκλογές της δεύτερης τετραετίας της σημερινής κυβέρνησης.
Έχουν περάσει εννιά-δέκα μήνες από την εκλογική νίκη της και τα πράγματα όλοι τα θωρούμε ότι πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Και να πάλι το «θα» ακούγεται απ’ όλους τους πολιτευόμενους και μοιάζει σαν το μονότονο τραγούδι του τζίτζικα τους καλοκαιρινούς μήνες. Δεν έχουμε όμως άλλη επιλογή, πρέπει να πάμε στα εκλογικά κέντρα για να ψηφίσουμε. Τώρα, το ερώτημα που μας βασανίζει είναι ποιον θα σταυρώσουμε. Κύριοι, έχουμε έρθει σε απόγνωση. Εγώ δε, ως συνταξιούχος, το μόνο που θέλω, κι άλλη φορά το έχω γράψει, είναι να ζήσω όση μου απέμεινε ζωή με αξιοπρέπεια. Οι νέοι όμως κι αυτοί που αγκομαχούν να τα φέρουν βόλτα, οικογενειάρχες, μικρομισθωτοί του Δημοσίου, που παίρνουν 900-1.000 ευρώ, με αυτά τα χρήματα πώς θα θρέψουν την οικογένειά τους; Θα φτάσουν ποτέ οι ερχόμενες γενιές στο οικονομικό επίπεδο των άλλων ευρωπαϊκών και όχι μόνο λαών, ώστε να μη σκεφτούν τα έξοδα του ταξιδιού τους να πάνε να δουν την έκλειψη το Ηλίου σε μια άλλη χώρα, γιατί δε θα είναι ορατή στη χώρα μας;
* Ο Δημήτρης Κ. Τυραϊδής είναι συγγραφέας-ποιητής, μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων.
