Είναι πολύ νωρίς γι’ αυτά. Αλλά ήδη συζητούνται, εν μέρει ως υποθέσεις εργασίας, εν μέρει γιατί οι εκκρεμείς φιλοδοξίες ροκανίζουν φαντασιακά τον χρόνο. Τον χρόνο που μας χωρίζει μέχρι το 2028.
Τότε θα λήξει η δεύτερη θητεία για τον Νεκτάριο Φαρμάκη και το σχήμα του. Με θεωρητικά βέβαιο ενδεχόμενο να διεκδικήσει και μια τρίτη. Και γιατί να μην το κάνει, εάν οι σημερινές (και οι όποιες αυριανές) αντιπολιτευτικές περιοχές εξακολουθούν να μην αντιπροτείνουν μια αξιόμαχη αντίπαλη πρόταση εξουσίας.
Ως τότε, βέβαια, θα έχουν γίνει πολλά. Μπορεί η ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη να έχει κλειδώσει την επικυριαρχία της, μπορεί όμως και να έχει φθαρεί, οπότε η εκλογική επιτυχία Φαρμάκη να μην εξαρτάται μόνο από τον ίδιο, κάτι που χαντάκωσε τον Απ. Κατσιφάρα, το 2019.
Θρυλείται, ούτως ή άλλως, ότι ο Νεκτάριος Φαρμάκης θα μπει στον πειρασμό της μεταπήδησης στην κεντρική σκηνή, αν δεν έχει μπει ήδη. Κάτι βέβαια που θρυλείτο εδώ και χρόνια και για τον Κ. Πελετίδη, αλλά ουδέποτε πραγματώθηκε. Αν το θελήσει πραγματικά από τη θέση του υποψήφιου βουλευτή, θα έχει μπροστά του μια οξεία διλημματική κατάσταση: Ο νόμος θα τον υποχρεώσει να παραιτηθεί ενάμιση χρόνο πριν τη λήξη της θητείας του, και θα βρεθεί για μεγάλο διάστημα έξω από το προσκήνιο, για μια ριψοκίνδυνη διεκδίκηση. Υπάρχει, βέβαια, και η θεωρητική προοπτική της εξωκοινοβουλευτικής αξιοποίησης.
Ο ίδιος τι λέει; Δεν λέει. Αλλά προφανώς τα σκέφτεται όλα αυτά, όπως και θα σκέφτεται για ποιο λόγο να μπλέξει με αμφιλεγόμενες διεκδικήσεις εάν ο δρόμος προς την τρίτη θητεία εξακολουθεί να μένει ανοιχτός.
Για το μέλλον του Ν. Φαρμάκη δεν κάνει σκέψεις μόνο ο ίδιος, αλλά -λογικά- και τα προβεβλημένα στελέχη του σχήματος. Αλλος μπορεί να φιλοδοξεί να τον διαδεχθεί, εφόσον ωριμάσει ο χρόνος της μεταπήδησης. Αλλος μπορεί να ενδιαφερθεί για το ψηφοδέλτιο, εάν κρίνει ότι η τριβή με τα αυτοδιοικητικά β’ βαθμού δεν τον γεμίζει πλέον. Αλλος μπορεί να ενδιαφερθεί για τα αυτοδιοικητικά του α’ βαθμού. Για ποια πρόσωπα μιλάμε; Σίγουρα δεν μπορούμε να εξαιρέσουμε τον Χ. Μπονάνο, τον Φ. Ζαΐμη, την Αννα Μαστοράκου ή και τον Τάκη Παπαδόπουλο. Ισως και πρέπει να κατονομάσουμε περισσότερους. Αλλά πράγματι έχουμε καιρό γι’ αυτά.
Κωνσταντίνος Μάγνης-pelop.gr
