Πώς οι Millennials έγιναν η πιο σκληρά εργαζόμενη γενιά – Η περίπτωση της Ελλάδας

Το ερώτημα, όμως, είναι: «Είναι πραγματικά το πρόβλημα η Gen Z, ή οι προκάτοχοί της, οι Millennials, που έχουν σχηματίσει ένα κακό κεκτημένο;».

Σε τελική ανάλυση, όπως διερωτάται ο Independent, γιατί οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες να μην τελειώνουν τη δουλειά τους την ώρα που έχει δηλωθεί στη σύμβασή τους; Γιατί δεν πρέπει να αφήνουν τα e-mail στο «διαβάστηκε» όταν δεν βρίσκονται στο γραφείο; Γιατί πρέπει να προσπαθούν συνεχώς να κάνουν περισσότερα από όσα αντιστοιχούν στις απολαβές τους;

Σε μια έρευνα που διενεργήθηκε στις ΗΠΑ με τίτλο «Monitoring the Future», η οποία ερεύνησε 50.000 μαθητές και μαθήτριες των μεγαλύτερων τάξεων κάθε χρόνο από το 1975, διερευνάται το ερώτημα «Πόσο πρόθυμοι είναι οι 18χρονοι να εργάζονται υπερωρίες».

Συγκεντρώνοντας και αναλύοντας τα δεδομένα που συγκεντρώθηκαν, η συγγραφέας του βιβλίου «Generations: The Real Differences between Gen Z, Millennials, Gen X, Boomers and Silents – and What They Mean for the Future», Ζαν Τουένγκε, διαπίστωσε ότι το ποσοστό των νέων που είναι πρόθυμοι να εργαστούν πέραν του ωραρίου τους μειώνονταν σταθερά μέχρι το 2009-2010.

Η χρονολογία αυτή αποτέλεσε σημείο καμπής για την άνοδο αυτής της προθυμίας.

Οι Έλληνες millennials της κρίσης

Η περίοδος αυτή στην Ελλάδα συμπίπτει με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και την άνοδο της ανεργίας ιδιαίτερα στις νεότερες γενιές. Οι Millennials, εκείνοι και εκείνες που γεννήθηκαν από το 1981 μέχρι και το 1996, εισήλθαν στην αγορά εργασίας, ενόσω συντελούνταν σημαντικές αλλαγές στην κοινωνία.

Πέρασαν στο πανεπιστήμιο ενώ άρχισαν ήδη να βλέπουν τους μισθούς των γονιών τους να συρρικνώνονται και βγήκαν από αυτό όταν ο κατώτατος μισθός είχε φτάσει σε μη βιώσιμα επίπεδα. Στην προσπάθεια, λοιπόν, να ανταπεξέλθουν στο νέο τοπίο που άρχισε να διαμορφώνεται και χωρίς να έχουν αναπαραστάσεις για το πώς ήταν οι συνθήκες εργασίας πριν, έγιναν πιο πρόθυμοι και πρόθυμες να «θυσιάσουν» περισσότερες ώρες εργασίας, προκειμένου να έχουν μια δουλειά.

Έτσι, δημιουργήθηκε ένα εργατικό δυναμικό που ήταν διατεθειμένο να εργάζεται περισσότερο για λιγότερα χρήματα και μηδαμινές προοπτικές ανέλιξης. Την ίδια ώρα, αυτή η προθυμία αναδιαμόρφωσε και τις προσδοκίες των στελεχών των επιχειρήσεων αναφορικά με το τι απαιτούν από έναν νέο εργαζόμενο.

Έτσι, εν έτει 2024 μοιάζει σχεδόν παράλογο να μην επιθυμεί ένας νέος ή μια νέα να εργαστεί περισσότερες ώρες από όσες ορίζει η σύμβασή του και δη χωρίς να τις πληρώνεται.

Η κατάσταση αυτή, φυσικά, ήταν αντίστοιχη σε παγκόσμιο επίπεδο. Όπως επισημαίνει ο Independent η γενιά των Millennials «έπρεπε να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να εισέλθει στην αγορά εργασίας, εξακολουθεί να ευγνωμονεί για την πρόσληψή τους και με έναν διαρκή φόβο ότι θα απολυθεί, ακόμη και 15 χρόνια αργότερα». Έτσι, διαμορφώθηκε μια γενιά ανθρώπων που προσπαθεί διαρκώς να αποδείξει πως είναι «απαραίτητη».

Το οικονομικό τοπίο στο οποίο εισήλθαν στην αγορά εργασίας διαμόρφωσε την εργασιακή τους ηθική. «Η μεγάλη ύφεση είχε σίγουρα μεγάλο αντίκτυπο σε αυτές τις συμπεριφορές. Αποφοιτώντας σε μια χώρα με υψηλότερη ανεργία, οι Millennials συνειδητοποίησαν ότι ίσως χρειαστεί να δουλέψουν σκληρότερα για να τα καταφέρουν» επισημαίνει η Τουένγκε.

Η ανεργία των νέων στην Ελλάδα

Οι αριθμοί, όμως, μιλούν από μόνοι τους: Η ανεργία στην Ελλάδα το 2010 ανήλθε στο 12,7% με το αντίστοιχο ποσοστό στις ηλικίες 20-24 να φτάνει το συντριπτικό 49,6%.

Τα ποσοστά αυτά στους νέους και τις νέες, όμως, είναι ακόμη μεγαλύτερα.

Αλλάζουν τα πράγματα

Το ποσοστό, λοιπόν, προθυμίας άρχισε να πέφτει κατακόρυφα ξανά τα τελευταία χρόνια.

Από το 2020 μέχρι και το 2022 μειώθηκε από 54% σε 36%.

Αυτές οι τάσεις παρατηρούνται και σε άλλα ερωτήματα, όπως αν η εργασία διαδραματίζει «πρωταγωνιστικό» ρόλο στη ζωή τους και αν θα ήθελαν να εργαστούν εάν η ζωή τους δεν εξαρτιόνταν από αυτό.

«Οι Millennials ήταν πιο προσανατολισμένοι στην εργασία τους σε σύγκριση με τις προηγούμενες, αλλά και τις επόμενες γενιές» αναφέρει η Τουένγκε.

«Η Gen Z από την άλλη επωφελήθηκε από τις έντονες ελλείψεις εργατικού δυναμικού, επομένως μπόρεσε να ζητήσει καλύτερη ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής», εξηγεί η Τουένγκ. «Έχει να κάνει και με την ψυχολογία αυτής της γενιάς – δεν φοβούνται να μιλήσουν για πράγματα που είναι σημαντικά για αυτούς».

Έτσι, αντί να παραπονιόμαστε για την έλλειψη εργασιακής ηθικής της «Gen Z», ίσως θα έπρεπε να τους επαινούμε – και να προσπαθούμε να μιμηθούμε την πιο ισορροπημένη προσέγγισή τους.