Του Francesco De Palo από τη Ρώμη
Twitter@FDePalo
Τι μας λέει η πολιτική της νέας δεξιάς; Από το «Milei» μέχρι το «Zemmour», αλλά ξεκάθαρα ξεκινώντας από τη Giorgia Meloni, υπάρχει η πιθανότητα να υπάρχει μια «κανονική» δεξιά ικανή να κυβερνήσει χωρίς αναταράξεις και χωρίς το πολεμικό σκηνικό όσων επικαλούνται τον κίνδυνο για τη δημοκρατία;
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Αυτή τη στιγμή το ιταλικό παράδειγμα μπορεί να είναι το πιο χρήσιμο τόσο από την οπτική της ΕΕ, όσο και από την προοπτική όταν θα χρειαστεί να συναντηθούμε σε διεθνείς συνόδους κορυφής και να μεσολαβήσουμε για τους καυτούς φακέλους.
Οι πιο απλοϊκοί έχουν ταξινομήσει το φαινόμενο της νέας δεξιάς ως ευθέως ανάλογο με ένα ενδεχόμενο κατά το οποίο κόμματα και ηγέτες ξαφνικά «μάχονται και κυβερνούν», δείχνοντας, ωστόσο, ότι έχασαν ένα κομμάτι της ιστορίας στην πορεία.
Μάλιστα, υπάρχει και η πιθανότητα να γεννηθεί, να μεγαλώσει και να γίνει καθοριστική μια φάση ωρίμανσης, μέσα από την οποία εξελίσσονται προγράμματα και πολιτικές.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Δηλαδή το γνωστό «τα πάντα ρει» του Ηράκλειτου και όχι η άρνηση των αρχικών θέσεων κάποιου, συγκυρία στην οποία αντιτίθενται σήμερα οι αντίπαλοι αυτών των δεξιών κομμάτων. Το ιταλικό παράδειγμα είναι, από αυτή την άποψη, ταιριαστό.
Η αριστερά, από την ορκωμοσία της στο Palazzo Chigi, κατηγόρησε τη Giorgia Meloni ότι άλλαξε γνώμη για τα πάντα: αλλά αν, για παράδειγμα, η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στην ιταλική ιστορία συνέχιζε έτσι και δεν έκανε διορθώσεις, τι θα είχε συμβεί με το δημόσιο χρέος;
Θα υπήρχε κίνδυνος ευρωπαϊκής έκκλησης για τα δημόσια οικονομικά και συνεπώς παρέμβασης της τρόικας; Και σε εκείνο το σημείο τι θα μπορούσε να αποδοθεί στην κυβέρνηση FDI; Απρόσεκτη διαχείριση των οικονομικών; Θα είχε ζητήσει κάποιος Ευρωπαίος Επίτροπος υπηρεσιακή κυβέρνηση;
Αντίθετα, μια νέα και καινοτόμος φάση ανοίγεται στον ορίζοντα, όχι τόσο για όσους την υλοποιούν (καθώς είναι αποτέλεσμα έργου), όσο για όσους την παρατηρούν από την άλλη πλευρά του πολιτικού φράχτη: ότι δηλαδή, εκείνο το πολιτικό κομμάτι που μέχρι τώρα ονομαζόταν «λαϊκιστικό κόμμα» θα έπρεπε αντ’ αυτού να αποκαλείται με το δικό του όνομα, χωρίς να επικαλείται έναν γενικό κίνδυνο για τη δημοκρατία ή τον κίνδυνο μείωσης των δικαιωμάτων ή τη δυνατότητα λήψης αποφάσεων από πάνω προς τα κάτω. ..
Δύο επιπλέον γεγονότα θα το αποδείξουν περαιτέρω. Πρώτα απ ‘όλα, οι επόμενες ευρωπαϊκές εκλογές. Θα είναι σημαντικό να συμφιλιωθούν οι διάφορες ομάδες με ένα όραμα για την Ευρώπη από τα δεξιά. Ήδη σε αυτούς τους 18 μήνες, οι σημερινοί ηγέτες της ΕΕ μπόρεσαν να δουν πώς η ιταλική κυβέρνηση προσέγγισε τους πιο ευαίσθητους φακέλους όπως η Ουκρανία, η κρίση του φυσικού αερίου, οι μεταναστευτικές ροές , η άμυνα, η Αφρική, ο Ινδο-Ειρηνικός και το νότιο μέτωπο.
Η δεξιά της Giorgia Meloni απλά μπόρεσε σε αυτόν το ενάμιση χρόνο στην κυβέρνηση να προχωρήσει, με συνέπεια και αξιοπιστία, χωρίς φόβους προς τους συνομιλητές της ή χωρίς να χτυπήσει συναγερμό στην Ευρώπη.
